ترمیم جمجمه
به جراحی ترمیم آسیب دیدگی و نواقص جمجمه، کرانیوپلاستی یا ترمیم جمجمه می گویند که نوعی از جراحی پلاستیک مرتبط با جمجمه است که توسط جراح مغز و اعصاب انجام می شود. برای تعمیر نقص یا شکاف استخوان جمجمه ممکن است از پیوند استخوان از جاهای دیگر بدن یا از یک ماده مصنوعی استفاده شود.
ممکن است اتفاقات مختلفی باعث بروز نقص در جمجمه شود. شایع‌ترین آن ها ضربه مغزی است. گاهی بر اثر ضربه شدید به طور مثال در تصادفات ، شکستگی در جمجمه به گونه ای اتفاق می افتد که دیگر امکان استفاده از استخوان خرد شده در جراحی وجود ندارد و ناچار بعد از تخلیه خونریزی مغزی، زخم بیمار بدون جاگذاری استخوان بسته می‌شود.
گاهی ممکن است بر اثر سکته مغزی یا تومور مغزی یا مشکلات دیگر مغز دچار تورم شود و به قسمت های دیگر فشار وارد کند و جراح قسمتی از استخوان جمجمه را برای رفع تورم بردارد و پس از درمان و رفع تورم، استخوان مجدد در جراحی دوم به محل اولیه برگردانده می شود.
جراحی به چه صورت انجام می شود ؟
بعد از بیهوشی جراح پوست بیمار را به دقت برش می دهد و به آرامی آن را به لایه های جداگانه تقسیم می کند لبه های استخوان اطراف را تمیز می کند و سطح را آماده می کند تا استخوان یا ایمپلنت بتواند به درستی در محل آسیب دیده قرار بگیرد. با قرار دادن استخوان یا ایمپلنت در محل، خونریزی کنترل می شود و جراح دوباره پوست خود را به محل اولی خود برگردانده و بخیه می کند. بعد از جراحی ممکن است بیمار دچار سر درد شدید باشد که با قرص ها و تزریقات تسکین داده می شود
آنوریسم
آنوریسم مغزی (کلاف عروقی مغز) عبارت است از ایجاد یک برآمدگی بادکنک مانند در دیواره یکی از شریان‌های مغز. گاهی اوقات آنوریسم، رشد کرده و پس از وارد کردن فشار بر ساختارهای مجاور خود، در نهایت پاره می‌شود. نشت یا پارگی عروق مبتلا به آنوریسم باعث علائم و عوارض مختلفی، از سردرد شدید گرفته تا سکته مغزی یا مرگ، می‌شود.
در اکثر موارد، آنوریسم به طور اتفاقی و طی اسکنی که برای مشکل دیگری انجام می‌گیرد، تشخیص داده می‌شود. نوع و شدت خطرات ناشی از پارگی آنوریسم به محل و اندازه آن بستگی دارد. گزینه‌های درمانی موجود برای این عارضه عبارتند از تحت نظر قرار گرفتن توسط پزشک، جراحی‌های بسته و کلیپینگ (بستن آنوریسم با قرار دادن کلیپس در گردن آن)، عمل کوییلینگ، یا عمل با‌ی پس.
آنوریسم مغزی چیست؟
دایره ویلیس محل پیوند چهار شریان مغز است که دو عدد آن‌ها شریان‌های کاروتید و دو عدد دیگر شریان‌های مهره‌ای هستند، که مواد مغذی مغز (خصوصاً اکسیژن و گلوکز) را تأمین می‌کنند. این حلقه از شریان‌ها زیر مغز قرار گرفته و شریان‌های کوچکتری از آن به سراسر مغز منشعب می‌شوند. گاهی اوقات در محل برخورد این شریان‌ها نقاط ضعیفی ایجاد می‌شود. در برخی موارد در این نقاط ضعیف برآمدگی‌هایی پر از خون به وجود می‌آید که در نهایت به کیسه‌هایی در رگ‌های خونی به نام آنوریسم تبدیل می‌شوند. با پاره شدن یا نشت کردن این نواحی کیسه مانند، خونِ خارج شده وارد بافت‌های مجاور می‌شود.
آنوریسم مغزی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
تشخیص آنوریسم مغزی زمانی آغاز می‌شود که پزشک احتمال دهد بیمار مبتلا به این عارضه است. عموماً سابقه سردرد، شروع ناگهانی سردرد همراه با خشکی گردن و مشاهده ناخوشی ظاهری بیمار در حین معاینه، باعث می‌شود پزشک دستور به انجام سی‌تی‌اسکن (تومورافی رایانه‌ای) سر بدهد. اگر سی‌تی‌اسکن با فاصله ۷۲ ساعت از آغاز سردرد انجام شود، ۹۳% تا ۱۰۰% تمامی آنوریسم‌ها تشخیص داده می‌شوند. در مواردی که عارضه با سی‌تی‌اسکن قابل تشخیص نیست، پزشک با روش نمونه‌گیری از مایع مغزی نخاعی (LP، یا اسپینال تاپ) وجود خون در مایع مغزی- نخاعی که در فضای زیر عنکبوتیه در جریان است را تشخیص می‌دهد. برخی بیمارستان‌ها به جای نمونه‌گیری از سی‌تی آنژیوگرافی استفاده می‌کنند.
اگر سی‌تی یا نمونه‌گیری وجود خون را نشان دهند، برای تعیین محل آنوریسم آنژیوگرافی انجام شده و بر اساس آن برای درمان برنامه‌ریزی می‌شود. در آنژیوگرافی، یک کاتتر وارد شریان‌ها مغز شده و پس از تزریق رنگ به درون شریان‌ها از مغز عکس گرفته می‌شود. این تکنیک می‌تواند با نشان دادن آناتومی شریان‌ها وجود آنوریسم و محل آن را مشخص کند. سی‌تی آنژیوگرافی یا ام‌آر آنژیوگرافی را می‌توان، مانند آنژیوگرام‌های معمولی، بدون وارد کردن کاتتر به مغز نیز انجام داد. در مورد اینکه کدام نوع از آنژیوگرافی برای ارزیابی بیماران بهتر است اختلاف نظرهایی وجود دارد، اما در کل انتخاب هر یک از آن‌ها به شرایط و عارضه بیمار بستگی دارد.
جراحی کلیپینگ
در حال حاضر، کلیپس‌های آنوریسم دارای صدها نوع مختلف با اندازه‌ها و شکل‌های متفاوت هستند. جراحی کلیپینگ یک عمل تهاجمی با یک فرایند تکنیکی چالش‌زا است. در این نوع جراحی، آنوریسم از طریق کرانیوتومی جدا می‌شود. کرانیوتومی یک عمل جراحی است که در آن دسترسی به مغز و رگ‌های خونی از طریق ایجاد شکافی در جمجمه امکان‌پذیر می‌شود. در این روش، بعد از شناسایی آنوریسم، جراح آن را با دقت از بافت‌های مجاور مغزی جدا می‌کند و سپس یک کلیپس فلزی کوچک (معمولاً از جنس تیتانیوم) را در گردن (قاعده) آنوریسم قرار می‌دهد.
کوییلینگ (کلاف پیچی) اندوواسکولار
یک متخصص نورولوژی مداخله‌ای ، می‌تواند مانند آزمایش آنژیوگرام که برای تشخیص آنوریسم انجام می‌شود، یک لوله را وارد شریان‌ها کرده و آن را با سیم‌های از جنس پلاتین یا لاتکس پر کند. این کار مانع از ورود خون بیشتر به آنوریسم شده و در نتیجه مشکل را رفع می‌کند.
کوییلینگ اندوواسکولار گزینه مطلوبی برای درمان آنوریسم‌ها است زیرا به شکافتن جمجمه نیازی نداشته و عموماً در زمان کوتاه‌تری انجام می‌شود، که در نتیجه داروی بیهوشی کمتری به بیمار تزریق می‌شود. در هر حال، میان روش‌های کلیپینگ و کوییلینگ تفاوت‌های مهمی، از جمله تفاوت در نوع آب‌بندی (مانع) ایجاد شده، وجود دارد. البته، هنوز مشخص نشده که نتیجه کوییلینگ در دراز مدت چقدر دوام دارد، به علاوه کوییلینگ برای همه آنوریسم‌ها مناسب نیست.
